'Reckless Disregard' (VS 2014): Boekuittreksel

Roekeloos negeren boekomslag

Omslag voor de nieuwe roman 'Reckless Disregard' (Seventh Street Books, 2014). Krediet: Seventh Street Books.





Robert Rotstein is de auteur van de nieuwe roman 'Reckless Disregard' (Seventh Street Books, 2014). Als entertainmentadvocaat heeft hij rechtszaken behandeld namens Michael Jackson, Quincy Jones, Lionel Ritchie, James Cameron en grote filmstudio's, en hij heeft lesgegeven als adjunct-professor aan de Loyola Law School. Robert is momenteel partner bij een groot advocatenkantoor in Los Angeles, waar hij medevoorzitter is van de afdeling intellectuele eigendom van het kantoor. Hij droeg dit artikel bij aan guesswhozoo.com's Expertstemmen: Op-Ed & Insights .

In de nieuwe roman van Robert Rotstein, ' Roekeloze onachtzaamheid ' (Seventh Street Books, 2014), maakt een anonieme ontwerper van videogames die alleen bekend staat als 'Poniard' een spel dat een filmmagnaat van moord beschuldigt. Wanneer de mogul een rechtszaak aanspant wegens smaad, komt de kwestie van anonieme spraak naar voren. Door het verhaal verkent Rotstein de aantrekkingskracht van beroemdheden, de grenzen van het rechtssysteem en de ongrijpbare aannames die mensen maken over de mensen en de realiteit om ons heen.

Robert Rotstein is de auteur van de nieuwe roman,



Robert Rotstein is de auteur van de nieuwe roman 'Reckless Disregard' (Seventh Street Books, 2014).Krediet: Glen La Ferman

Hieronder een fragment uit het boek.

Proloog



De intro duurt te lang, maar al het andere aan de game is perfect. De vrouw is sexy, vooral voor een tienjarige jongen als Brighton. Er zijn 3D-graphics in anime-stijl en een geweldige metal-rock-soundtrack. Het is weer een nieuwe klassieke videogame van de ontwikkelaar die bekend staat als Poniard.

Wat Brighton vooral leuk vindt aan ontvoering! is hoe hard het speelt. Geen supereenvoudige, gemakkelijke of tussenliggende fasen. Slechts één modus, getagd Onbereikbaar. Laat het aan Poniard over om zijn publiek niet te respecteren door ze als verliezers te bestempelen. En wat is een betere manier om hun aandacht te trekken? Ontvoering! is al viraal gegaan. Volgens de gamerblogs heeft nog niemand het spel verslagen, hoewel het al drie dagen uit is. Dat is een lange tijd - meestal kraken de beste experts een nieuw spel in een paar uur. Sommige bloggers schrijven dat er geen oplossing is, hoewel Poniard heeft beloofd dat die er is. Brighton verwacht niet echt het spel te verslaan, maar waarom zou je het niet proberen? [Hoe videogames helpen bij het verkennen van de ruimte]

Hij dimt de monitor en gaat door de gang om zijn tante te controleren, die in werkelijkheid zijn oudtante is. Ze is in de woonkamer, nog steeds aan het snurken, slapend in haar haveloze fauteuil. Er is een kookprogramma op tv, de emcee luid en energiek. Een lege fles sauvignon blanc wankelt op de rand van een bijzettafeltje. Meerdere keren per maand drinkt tante Greta te veel wijn, waardoor Brighton een paar uur vrijheid kan stelen. Tante Greta keurt computerspelletjes of iets anders dat leuk is niet goed.



Hij gaat terug naar zijn slaapkamer, zet de monitor aan en begint met ontvoering! vanaf het begin. De game begint, net als alle andere aanbiedingen van Poniard, met een korte uitbarsting van klassieke muziek. Brighton las online dat deze muziek een misvatting is over de ouderwetse fanfares van de grote studio's. De game zelf begint met een afstandsschot op een neonbord met de tekst The Tell Tale Bar, waarbij de B aan en uit flikkert. De scène verschuift snel naar een lege bar, donker en groezelig. Er zijn voetstappen en de hete vrouw, zichtbaar vanaf de nek naar beneden, stapt naar binnen. Ze draagt ​​een groenleren jumpsuit, de halslijn die tot net boven de navel reikt, waardoor veel borsten zichtbaar zijn. Met haar rug naar het scherm gaat ze op een barkruk zitten, draait zich naar de camera en schaart met flair haar benen voordat ze ze over elkaar kruist. Haar haar, de kleur van geanimeerd vuur, is gestyled in dreadlocks die tot halverwege de rug vallen. Haar huid is blank en sproeten. Om haar nek draagt ​​ze een zilveren ketting, waaraan een klein kruisje is bevestigd.

'Ik ben Felicity, en dit is mijn verhaal.' Haar stem is zangerig, een soort kanarie. 'Het is een verhaal over liefde en verraad. En bloed. Mijn bloed.' Met haar hoofd nog steeds naar de kijker gericht, draait ze haar lichaam opzij en laat haar rechter onderarm op de bar rusten, haar groene ogen vernauwen zich tot zwoele spleten. 'Ben je wel eens verdwaald? Zo verdwaald dat je je weg uit de duisternis niet kunt vinden? Ik deed. Op een dag wanneer. . .' Ze gaat met een schok rechtop zitten, legt een wijsvinger op haar onderlip en schudt heftig haar hoofd, waarbij elke door de computer gegenereerde dreadlock in perfect ritme meebeweegt met haar bewegingen. Niemand anders dan Poniard kan een spel zo echt laten lijken.

'Dat is zo verkeerd,' zegt ze met haar fluitende stem. 'Dat is wat ze willen dat je denkt. Maar het is een leugen. Ik ben helemaal niet verdwaald. Ik was genomen. Ontvoerd door Willem de Veroveraar en zijn bende schurken. Zie je, in dit spel weet je niet alleen wat de misdaad was, je weet ook wie het heeft gepleegd. Maar dit spel is nog niet voorbij, het is nog maar net begonnen. Het enige wat je hoeft te doen is erachter te komen hoe het allemaal is gebeurd. Makkelijk, hè? Nauwelijks. Een onbereikbaar doel, want je kunt me niet redden. Maar er is een antwoord op wat mij is overkomen, dat verzeker ik je. Laat mij je iets laten zien.'

Ze draait zich naar de bar en heft een arm op naar de muur. Als ze met haar vingers knipt, licht een televisie op groot scherm op met uitzicht op dezelfde bar, deze keer vol met klanten. Het beeld zoomt in, en de beelden op de tv en het computerscherm versmelten.

Brighton pauzeert de video en controleert de tijd. Een paar minuten over acht. Hij luistert. Nog een kookprogramma van Food Network. Tante Greta moet nog slapen, want op maandag om acht uur kijkt ze altijd naar die show met de beroemde danseressen. Voorlopig veilig, spoelt hij het spel terug om nog eens naar de borsten van Felicity te kijken en gaat dan verder naar het volgende filmpje.

Felicity zit alleen in een hokje en drinkt een glas amberkleurige vloeistof. Alles in de scene is ouderwets. Felicity's haar, nu kastanjebruin, ligt opgestapeld op haar hoofd. Ze draagt ​​een zwarte jas over een strakke zwarte jurk. De scène begint met een klassiek rocknummer. Geld voor niets. Hij weet uit een zoektocht op internet dat het nummer, door een band genaamd Dire Straits, in 1985 uitkwam. Dus de ontvoering! verhaal moet in de jaren tachtig zijn gebeurd, een aanwijzing. Een van de dingen die de spellen van Poniard zo moeilijk te verslaan maken, is dat je vaak kennis van buitenaf moet hebben om van niveau naar niveau te gaan.

Felicity slikt haar drankje naar binnen en gooit het met een cartoonachtig gekletter op tafel. Onmiddellijk komt de barman, een kleine man met een harder, een mager gezicht en een rotte snor, van achter de bar vandaan en brengt haar een andere.

Ze blijft strak voor zich uit staren. 'Bedankt, Dexter.' Ze slurpt de woorden.

'Dit moet de laatste zijn, Felicity,' zegt de barman met een piepende stem die aan het einde van elke zin klikt. 'En ik zou dit niet moeten zeggen, maar Billy komt niet. Hij is te veel de almachtige poeh-bah om nog op een plek als deze te komen.'

Ze gilt, haar lach des te angstaanjagender omdat Poniard het decibelniveau voor het geluidseffect verhoogt. Brighton schrikt elke keer als hij het hoort.

'O, Billy komt wel,' zegt ze. 'Hij weet dat als hij het niet doet, hij er spijt van zal krijgen.' De barman schudt zijn hoofd en maakt het lege glas leeg. Als hij opzij draait, lijkt zijn te lange schortkoord op de staart van een rat. Poniard speelt echt de knaagdierkaart met dit personage. De volgende minuut nadert een opeenvolging van mannen Felicity. Elke keer schudt ze haar hoofd en vertrekken ze.

Twee goons in identieke pakken gaan aan elke kant van het hokje zitten, een blokkeert Felicity om te vertrekken. Slasher filmmuziek begint te spelen. Brighton weet dit omdat hij op een avond stiekem naar Saw op tv keek toen tante Greta in slaap viel. De man die naast Felicity zit is lang en fors; degene die tegenover haar zit is klein en slank. Beide mannen zijn wit. Ze hebben hetzelfde overdreven kroezige haar - buzz-cut aan de zijkanten en absurd hoog en cilindrisch aan de bovenkant.

'Nou, als het niet George en Lennie zijn,' zegt Felicity.

'Je gaat met ons mee, pop,' raspt de kleine. 'Nutsvoorzieningen!'

'Als je denkt dat ik ergens met je heen ga, ben je dommer dan ik dacht. Ga nu uit de weg, Einstein.' Ze maakt een beweging om op te staan, maar de hulk legt zijn hand op haar schouder en duwt haar weer naar beneden. Haar scharlakenrode lippen openen zich in een pasgeboren schreeuw, maar dan is er een ouderwetse iris-in zoals uit een stomme film, de klik van een mes en een starburst-glans op metaal. De grote man raakt het puntige mes net onder haar linkerborst aan. Haar verharde tepels steken door haar jurk. Tante Greta heeft een hekel aan de videogames van Poniard omdat ze zegt dat ze te veel seks en geweld hebben.

'Hier kom je niet mee weg', zegt Felicity. 'Ik ben weg...' 'Hou je mond,' zegt de kleine man.

Ze staan ​​op en banen zich een weg door de menigte van stoere jongens en slungelige meisjes. De bar is gevuld met sigarettenrook en het geluid van luid gelach en rammelende borden. Het tafereel verschuift naar buiten, slipt 's nachts, de straat is leeg behalve een dakloze man - dronken, slapend of beide - opgerold in de nis van een gebouw. Dan gaat het tafereel door naar het strand, waar de mannen een worstelende Felicity over het zand naar de zwarte oceaan slepen. Halverwege het strand verliest ze een van haar gouden schoenen met hoge hakken. Ze dragen haar half naar beneden naar een motorboot die aan een pyloon op de pier is vastgemaakt. Haar schouders hangen naar beneden en haar lichaam zakt in elkaar. Letterlijk. Dat is het mooie van animatie - geen enkele live acteur zou dat kunnen.

Net als ze op het punt staat in de boot te stappen, draait ze zich om en steekt haar handen op. Haar zwartgepolijste nagels steken uit haar vingers en ze veegt met een katachtige veeg naar de ogen van de grote man en raakt het doel. Bloed gutst van zijn gezicht, donkerrood. Hij brult en valt op zijn knieën, terwijl hij naar haar toe grijpt. Zijn vingers grijpen in haar zilveren ketting, die breekt en in het zand valt. Ze rent, maar de kleine man haalt haar in en duwt haar tegen een slijmerige betonnen pyloon. Haar hoofd raakt de pyloon met een misselijkmakende klap. Het bloed uit haar hoofd spoot eruit als vurige slierten uit een torenhoge raket. Haar ogen worden groter en vervagen. Het beeld wordt donker, behalve de fontein van scharlakenrode druppels die over het scherm blijven stromen.

'Zo smerig,' zegt Brighton hardop, hoewel hij het filmpje al twee keer eerder heeft gezien.

Het scherm licht weer op. De eerdere Felicity duikt weer op, opnieuw gekleed in groen leer en sportieve dreadlocks.

'Ik ben verdwenen', zegt ze. 'En sindsdien ben ik niet meer gezien. Oh, een paar gerapporteerde waarnemingen hier en daar, maar niets geverifieerd. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Een puzzel. Maar ik beloof je dat Willem de Veroveraar hier niet mee wegkomt.' Ze wijst naar de kijker. 'Vergelding is aan jou.' Er is een extreme close-up op haar gezicht en ze dempt haar stem alsof ze vertrouwelijk spreekt. 'Hier is een tip: begin niet in de bar. Dat is het einde van de reis, niet het begin. Dat is alles wat ik je kan vertellen, nu en voor altijd.' Ze glimlacht verdrietig. Een enkele glinsterende traan glijdt over haar wang. Dan verschuift het scherm naar de gameplay-modus: Level One - Felicity's Appointment.

Er is een stuk glas. Brighton heeft dat geluidseffect nog nooit eerder gehoord, en hij staat op het punt op de terugspoelpijl te klikken totdat hij beseft dat het geluid niet van de computer maar van de woonkamer kwam. Hij staat op en rent de gang door. Tante Greta slaapt nog, snurkt nog steeds, maar het is geen gesnurk dat hij ooit eerder heeft gehoord. En haar arm is uitgestrekt, bungelend over het bijzettafeltje waar de fles stond. Er is een snuffelende, meer dier dan mens. Bang om haar aan te raken, maar wetende dat het moet, doet hij een stap naar voren. Een glasscherf van de wijnfles doorboort de bal van zijn voet. Hij gilt en reikt dan naar beneden en trekt het stukje glas uit zijn voet. Het bloed lijkt in niets op dat nep spul in de videogame.

Hij stoot haar aan. 'Tante Greta. tante Gretha. Word wakker!'

Ze snuift, knort bijna. En dan niets. Hij fixeert zich op haar borst, wil dat ze ademt, wil zichzelf geloven dat ze ademt. Hij grijpt haar bij de schouders en schudt haar zwakjes, nog steeds hopend dat ze pijn zal voelen als hij te hard schudt. Dan herinnert hij zich haar hartslag. Hoe doen ze dat op tv? De arm? De nek? Welke kant? Hij voelt aan haar pols en prikt met zijn vingers in haar nek. Haar huid is de textuur van de rauwe kippenborst die hij haar de avond ervoor voor het avondeten had klaargemaakt. Hij probeert haar hartslag te vinden, maar hij is vergeten wat een hartslag is.

Brighton is een intelligente jongen. Hij weet dat hij 112 moet bellen, weet dat het zinloos is. Hij begrijpt nu dat de werkelijke dood gewoon is, en om die reden gruwelijker dan alles wat hij ooit in een videogame kan zien.

KOOP 'Reckless Disregard'>>>>

Volg alle problemen en debatten van Expert Voices — en word onderdeel van de discussie — op Facebook , Twitter en Google+ . De weergegeven meningen zijn die van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de mening van de uitgever. Deze versie van het artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op guesswhozoo.com.